|
Manifesto a favor da Vida, da Paz, e da Igualdade
Cada día
morren 35,000 nenos de fame segundo a FAO. É un xenocidio de proporcións
impresionantes, ao que asistimos impasibles. Ao mesmo tempo, calcúlase que o
gasto diario en armamento é de 2.800 millóns de dólares e os subsidios
agrícolas dos Estados Unidos e da Unión Europea roldan os 800 millóns
diarios. Non hai fondos para o tratamento da SIDA ... pero os beneficios do
complexo industrial bélico militar dirixen en boa medida a economía mundial.
É urxente compartir xustamente. Non hai mellor caldo de cultivo da
radicalización, a animadversión e a agresividade que a humillación e a
exclusión. A violencia non se xustifica, pero as súas orixes deben de
examinarse atentamente.
En lugar de fortalecer o multilateralismo e dotar ás Nacións Unidas dos
medios e autoridade necesarios para emprender un gran plan global de
desenvolvemento en beneficio de todos, séguense explotando os recursos
naturais de países progresivamente empobrecidos cuxa cidadanía vese forzada
a emigrar en circunstancias que con frecuencia constitúen un agravio á súa
dignidade. Non é con votos cativos, con obediencia cega e con temor como se
constrúe e consolida a democracia xenuína. Non é con guerras de cobiza, con
demostracións de forza, accións bélicas e invasións dirixidas por intereses
económicos e enerxéticos -que xeran unha espiral de violencia, de acción e
reacción, de intervención e represalia- como podemos facer fronte aos
grandes desafíos e asimetrías de todo orde que presenta a situación mundial.
Os gobernantes abdicaron das súas responsabilidades políticas, substituíndo
valores universais polas leis do mercado. O resultado foi a concentración da
riqueza nunhas cantas mans e a ampliación das brechas sociais e económicas.
¡NON Á POBREZA!
Hai que esixir aos gobernantes, a través dun auténtico clamor a escala
mundial, que dean prioridade ao cumprimento dos Obxectivos do Milenio.
Chegou o momento da non resignación, da implicación persoal.
Proclamamos, unha vez máis, que non xustificamos os atentados e a violencia,
veña de onde veña. Condenamos todo tipo de terrorismo: o dos grupos ocultos
nas sombras e o terrorismo de Estado. Utilizouse a tortura, o trato cruel e
degradante, violando reiteradamente o dereito internacional e humanitario.
É necesario que a Comunidade Internacional poña fin á barbarie, ás masacres.
Como se establece na Carta das Nacións Unidas son os pobos os que deben
decidir sobre o seu destino. Debemos sumar con rapidez voces de todos os
pobos do mundo para dicir:
¡BASTA! Á GUERRA E Á VIOLENCIA.
Calamos en exceso. Agora acabouse o silencio. Os pobos elevarán a súa voz. A
guerra é unha traxedia para todos. É urxente desarmar a razón armada. Hoxe
máis que nunca son necesarios a capacidade de diálogo e de alianza, o
compromiso de intentar a resolución pacífica de conflictos, fomentando
actitudes de encontro e respecto aos demais, mediante a aplicación cotiá dos
DereitosHumanos.
É necesario cambiar o curso dos acontecementos a través de accións
colectivas, desenvolvendo a solidariedade entre os pobos. É urxente que os
intelectuais, artistas, educadores, científicos .... abandonen a súa
pasividade e pasen á acción. Só así os seus escritos e as súas palabras será
cribles e poderán contribuír a sumar os seus esforzos aos de moitos outros
para deter a tolemia da guerra, da confrontación e da violencia.
Chegou o momento da xente. E, sobre todo, dos mozos, dos homes e mulleres
que reclaman outro mundo posible. As institucións e medios de comunicación
deben axudar á cidadanía mundial para que, por fin, deixen de ser
espectadores e desempeñen a súa función de protagonistas no deseño do
futuro. Os gobernantes, parlamentarios, membros dos Consellos Municipais ...
teñen unha especial responsabilidade neste cambio histórico.
Chegou tamén o momento das culturas e relixións máis diversas para que,
unidas pola solidariedade e amor ao próximo que lles é inherente, sitúense
na vangarda do rescate da dignidade humana.
É necesario que os pobos asuman a resistencia social, cultural, política e
espiritual a través de mobilizacións, da non cooperación á violencia e
inxustiza, de sumar esforzos con outros pobos e denunciar aos responsables
de dominacións e da dor que afecta a humanidade.
Hai que poñerse en pé, en pé de paz e camiñar cara a novos horizontes de
vida e non de morte. Malia todo, esa é a esperanza.
Por canto antecede, coa mirada posta nas xeracións vindeiras, facemos un
chamamento a todos quen se sentan igualmente concernidos para que manifesten
pacificamente, a través de todos os medios ao seu alcance, presenciais e
virtuais, a súa adhesión á paz:
NON Á GUERA E Á VIOLENCIA!
SI Á PAZ E Á
XUSTIZA!
Si acadamos avances progresivos, pronto poderá chegar a
“mundialización da conciencia, a independencia real dos pobos.

Primeiros adheridos:
Adolfo
Pérez Esquivel -
Nobel
de la Paz, Argentina
Mario Soares -
Ex
Presidente de Portugal
Federico
Mayor Zaragoza
-Presidente de la Fundación Cultura de Paz, España
Pere
Casaldàliga -
Obispo,
Brasil
Danielle
Mitterrand -
Presidenta France Libertés, Francia
François Houtart
-
Teólogo , Bélgica
Montserrat Ponsa -
Periodista, Catalunya, España
Luís Eduardo Aute -
Cantautor,
España
Arcadi Oliveras -
Presidente
Justicia i Pau, Catalunya, España
Ernesto Cardenal -
Teólogo,
Nicaragua
Marilia Guimaraes -
Presidenta
Comité Defensa de la Humanidad, Brasil
Handel Guayasamín -Arquitecto,
Ecuador
Silvio Rodríguez -
Cantautor, Cuba
James Cockcroft -
Escritor, EEUU
Eliseu Climent,
València
José Enrique
González Ruiz,
México
Giovanni Parapini,
Periodista, Roma
Marianna Masciolini,
Comunicación, Roma
María Novo - Escritora
e
Ambientalista, España
Betty Williams - Nobel de la Paz,
Irlanda
Joan Saura - Conselleiro
da Generalitat de Catalunya, España

Se desexa adherirse ao Manifesto,
por favor,
cumprimente este formulario ou envíe un SMS*
coa
palabra
PEACE
al (desde España: 911061589) ; (desde
outro
país:
+34696061589)
|
Adheridos ao Manifesto:
|
|